Choroba posurowicza
| Morbus postsericus | |
 Jedna z najstarszych butelek surowicy przeciwbłoniczej | |
| Klasyfikacje | |
| ICD-10 |
T80.6 |
|---|---|
Choroba posurowicza (łac. morbus postsericus, ang. serum sickness) – choroba autoimmunologiczna, której przyczyną jest wprowadzona pozajelitowo obcogatunkowa surowica. W jej przebiegu główną rolę odgrywają krążące kompleksy immunologiczne, które doprowadzają do miejscowych stanów zapalnych w śródbłonku (reakcja nadwrażliwości typu III). Najczęściej doprowadza do niej podanie końskiej surowicy przeciwtężcowej lub surowicy przeciwbłoniczej, preparatów jodowych, penicyliny, sulfonamidów[1] albo cefazoliny[2].
Objawy i przebieg[edytuj | edytuj kod]
Choroba objawia się w ciągu 7-17 dni od wstrzyknięcia następującymi objawami:
- Objawy początkowe (wyprzedzają pozostałe o 24-72 h):
- zaczerwienienie okolicy miejsca nakłucia
- miejscowy obrzęk
- Objawy ogólne:
- gorączka
- ból i obrzęk stawów
- wysypka[2]
- bóle mięśni
- biegunka
- powiększenie węzłów chłonnych
- ból brzucha
Laboratoryjnie można stwierdzić nieznaczną leukocytozę, eozynofilię, przyspieszenie OB i albuminurię.
Choroba przebiega łagodnie i często przechodzi samoistnie w ciągu kilku dni[1].
Powikłania[edytuj | edytuj kod]
Leczenie[edytuj | edytuj kod]
W leczeniu stosuje się leki przeciwhistaminowe i adrenalinę[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Franciszek Kokot, Choroby Wewnętrzne, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1991, s. 483-484, ISBN 83-200-1551-0.
- ↑ a b Michael Brucculeri, Marian Charlton, David Serur, Serum sickness-like reaction associated with cefazolin, „BMC Clinical Pharmacology”, 6, 2006, s. 3, DOI: 10.1186/1472-6904-6-3, ISSN 1472-6904, PMID: 16504095, PMCID: PMC1397863 [dostęp 2017-05-27].
